Znajdujesz się na stronie: fejkielgallery.com > Wystawy >  Prace na papierze

Prace na papierze

10.12.2015

Alfred Lenica (1899–1977) z wykształcenia skrzypek, jak wielu wybitnych współczesnych twórców malarstwo studiował poza kanonem akademickim. W swych pracach nawiązywał do kubizmu, a następnie do surrealizmu, do którego odwoływał się w całej swojej twórczości. Pierwsza połowa lat 40. przyniosła zwrot w twórczości Lenicy, być może wówczas zadecydował o porzuceniu muzyki na rzecz malarstwa. Niewielkie prace na papierze z okresu wojny pokazują jego poszukiwania w sposób naturalny zmierzające ku abstrakcji. Nie był w tych poszukiwaniach odosobniony, prowadzili je inni młodzi artyści: Tadeusz Kantor, Jerzy Kujawski Tadeusz Brzozowski, Jerzy Skarżyński. Spotkanie z nimi okazało się bardzo inspirujące.

W okresie powojennym nadal jego prace charakteryzowała duża różnorodność. Coraz częściej kreował w nich nierealne rzeczywistości, niekiedy za fantastyczną aluzyjną formą kryło się odniesienie do traumatycznych doświadczeń wojny i okupacji. Intensywnie eksperymentował wówczas z takimi technikami jak dekalkomania i kolaż (Dno, Nurek, Miasto niepokorne, 1948). Dzielone z surrealistami: fascynacja wynalazczością technologiczną i pojmowanie sztuki jako projekcji napięć psychicznych i półautomatycznych odruchów manualnych w momencie koncentracji twórczej, doprowadziły go, poprzez sterowany w dekalkomaniach przypadek, do koncepcji taszyzmu. Stał się twórcą pierwszego polskiego obrazu taszystowskiego Farby w ruchu (1949).

W latach 40. 50. i 60. malował liczne cykle prac, jak np. Szersze apetyty (1952), Źródła, (1952–1957), Plamy (1953-1957), Smugi (1954), Widma (1953–1957) – znakomite kompozycje abstrakcyjne na papierze, w których z pełną swobodą eksperymentował z wieloma rodzajami farby, lakierami, enkaustyką, tuszem i różnorodnymi narzędziami do nakładania, rozcierania i zdejmowania warstw malarskich. Prace z tych cykli pokazujemy na dzisiejszej wystawie.

Eksperymenty w zakresie malarskiego automatyzmu: frottage, grattage, dripping i dekalkomania, praktykowane stale w pracach na papierze stały się punktem wyjściowym dla większych kompozycji olejnych, które zaprezentował na pierwszej dużej indywidualnej wystawie w warszawskiej Zachęcie w 1958 roku, która stała się jednym ze zwiastunów „Odwilży” i uczyniły z Lenicy ikonę malarstwa taszystowskiego w Polsce, otwierając mu także drogę do kariery poza granicami kraju.

Jako członek powstałej w 1947 awangardowej grupy 4F+R (farba, forma, fantastyka, faktura + realizm) najmocniej jednak związał się z Grupą Krakowską. Od 1965 roku był jej członkiem, pozostawał też w wieloletniej przyjaźni - od czasu wojny spędzonej w Krakowie - z wieloma jej twórcami, szczególnie z Tadeuszem Kantorem i Erną Rosenstein. Od I Wystawy Sztuki Nowoczesnej w 1948 roku uczestniczył we wszystkich ważnych wystawach tej grupy, równocześnie biorąc udział w setkach wystaw zbiorowych i indywidualnych w Polsce, i w wielu placówkach wystawienniczych za granicą.

Jego prace znalazły się w zbiorach Muzeów Narodowych w Krakowie, Poznaniu, Gdańsku, Szczecinie, Warszawie i Wrocławiu, w Muzeum Sztuki Łodzi i wielu innych, oraz za granicą w Galerie Lambert w Paryżu, Galerii Sztuki Współczesnej w Skopje, Musèe de l’Athènèe w Genewie, Galerii d’Arte Cortina w Mediolanie w muzeach w Wuppertalu i Tel Awiwie a także w kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą .(Beata Gawrońska-Oramus)

 

 

  • Dodaj link do:
  • facebook.com